نسبت میان آرمانگرایی و واقع گرایی در اندیشۀ امام خمینی(ره) با تأکید بر پذیرش قطعنامه ۵۹۸

به رغم گذشت بیش از دو دهه از پذیرش قطعنامه 598 توسط امام(ره)، کماکان زوایای پنهانی درمورد این رویداد وجود دارد که ذهن بسیاری از صاحب نظران را به خود مشغول ساخته است؛ ازجمله این که: به چه دلیل امام راحل(ره) پذیرش قطعنامه را از نوشیدن جام زهر کشنده تر دانستند و چه مصلحتی باعث قبول این کارشد؟ به تعبیری دیگر، آیا امام خمینی(ره) با پذیرش قطعنامه، از آرمان­های خود در قبال جنگ تحمیلی دست کشیدند؟ و به طور کلی­تر، آرمان­ها و واقعیت­ها در اندیشۀ امام(ره) چه جایگاهی داشتند؟ نویسنده برای پاسخ به پرسش تحقیق، از مباحث تصمیم گیری در سیاست خارجی بهره می­گیرد و به مطالعۀ گفتار و کردار امام(ره) می­پردازد. بر این اساس، فرضیه ای که این مقاله مطرح می­کند، چنین است: در اندیشۀ امام(ره)، آرمان­ها بر اساس مقتضیات، شرایط و واقعیت­های زمانه اولویت بندی شده و دارای مراتب حداقلی و حداکثری بوده اند. در مورد پذیرش قطعنامۀ 598 نیز، اگر چه آرمان­های حداکثری امام(ره) محقق نشد، اما به آرمان­های حداقلی ایشان جامۀ عمل پوشیده شد.